NOSPR / Charles Dutoit - NOSPR

Katedra św. Michała Archanioła w Coventry legła w gruzach 14 listopada 1940 roku, podczas jednego z najcięższych nalotów Luftwaffe w ramach kampanii Blitz. Kamień węgielny pod budowę nowej świątyni, przylegającej do ruin zniszczonego kościoła, położono szesnaście lat po wojnie. W maju 1962 roku, na konsekracji katedry, zabrzmiało Requiem wojenne Brittena. Kompozytor przeplótł w nim tekst mszy żałobnej z wierszami Wilfreda Owena, tragicznego poety-żołnierza, który poległ na froncie francuskim tuż przed rozejmem w Compiègne. Symbolem ostatecznego pojednania – po dwóch konfliktach na skalę światową – miał być udział solistów trzech narodowości: Brytyjczyka Petera Pearsa, Niemca Dietricha Fischera-Dieskaua i Rosjanki Galiny Wiszniewskiej. Na wyjazd Wiszniewskiej nie zgodziła się ówczesna minister kultury ZSRR. Zastąpiła ją Irlandka Heather Harper. „Żadnych drwin, modlitw żadnych, i niech nikt nie trąca ciężkich dzwonów żałoby” – pisał Owen w Anthem for Doomed Youth, wykorzystanym przez Brittena w pierwszej części utworu. Po prawykonaniu zapadła wymowna cisza: kompozytor poprosił publiczność, żeby wstrzymała się od oklasków. Idealistyczny cel mimo wszystko został osiągnięty: dziś Requiem wojenne uchodzi za najmocniejszy muzyczny manifest pacyfizmu, nie tylko w twórczości Brittena.

[Dorota Kozińska]