Mistrzowskie koncerty kameralne / Szymon Krzeszowiec / Paavali Jumppanen - NOSPR

Mądra interpretacja sonaty wymaga od skrzypka pokory – to forma odrobinę lekceważona w repertuarze wiolinistycznym, dająca mniej okazji do wirtuozowskiego popisu niż miniatura solowa bądź koncert, kojarzona raczej z kameralnym wzorcem współpracy między instrumentalistami. A przecież często kryje w sobie tajemnicę: radosną, ponurą bądź wciąż domagającą się wyjaśnienia. Jak VII Sonata c-moll Beethovena, powstała w 1802 roku, której pierwsi słuchacze na próżno doszukiwali się powtórzenia tematu w początkowym Allegro con brio, słyszeli w nim jednak tętent pruskiej kawalerii. Jak II Sonata G-dur Ravela, za sprawą przyjaźni kompozytora ze skrzypaczką Hélène Jourdan-Morhange inspirowana ukochanym przez obydwoje jazzem i bluesem z Saint Louis. Jak Sonata skrzypcowa Janáčka, ukończona ostatecznie w 1914 roku, tuż po wybuchu wojny, jak sam później wyznał, „w huku stali, rozbrzmiewającym w mojej udręczonej głowie”. Pięknie domyka ten program pozornie tylko lekkie i zwiewne Rondo h-moll D 895, w którym w istocie nic nie jest proste ani oczywiste – jak w całej twórczości Schuberta.

Dorota Kozińska