Jerzy Maksymiuk - NOSPR

Jerzy Maksymiuk urodził się w roku 1936 w Grodnie. Studia muzyczne zwieńczyły trzy dyplomy: z pianistyki (klasa Jerzego Lefelda), kompozycji (klasa Piotra Perkowskiego) i dyrygentury (klasa Bogusława Madeya).

W roku 1961 zdobył pierwszą nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy, ale pianistykę porzucił na rzecz dyrygentury. W 1972 roku założył Polską Orkiestrę Kameralną, którą wkrótce wielu krytyków uznało za jedną z najlepszych orkiestr na świecie. POK koncertowała pod batutą Maksymiuka na całym świecie w tak prestiżowych salach, jak Carnegie Hall, London Proms, Wiener Ferein, a oczywiście również w Polsce. Sukcesem był także kontrakt z wytwórnią płytową EMI. 

W roku 1975 Maksymiuk został pierwszym dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, z którą dwukrotnie odbył tournée po Europie i Stanach Zjednoczonych. Lata 1983–1991 to okres owocnego szefowania BBC Scottish Symphony Orchestra, wielu koncertów i tournée z tym zespołem, między innymi Koncertów Promenadowych w Londynie. Tytuł Conductor Laureate przyznany artyście jest wyrazem uznania dla jego osiągnięć w Orkiestrze Symfonicznej BBC. W roku 1990 Jerzy Maksymiuk rozpoczął współpracę z English National Opera, gdzie poprowadził premierowe przedstawienia Don Giovanniego i Zemsty nietoperza. Następne lata wypełniły koncerty w wielu prestiżowych salach, Maksymiuk dyrygował między innymi koncertem otwierającym salę Filharmonii w Belfaście. Na swym koncie ma koncerty z tak znanymi orkiestrami jak: London Symphony Orchestra, London Philharmonic Orchestra, Philharmonia Orchestra, Orchestre National de France, Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra. Koncertował także w kraju, często z wyróżnianą przez siebie Sinfonią Varsovią. 

Nagrał około 100 płyt, m.in. dla EMI (13 płyt), Hyperionu, Naxosa. Wiele uhonorowanych zostało prestiżowymi nagrodami, takimi jak: Wiener Floeten Uhr za interpretacje Mozarta z Polską Orkiestrą Kameralną (1982), Gramophone Award za „Best Concerto of the Year” (1992) z nagraniem The Confession of Isobel Gowdie Jamesa Macmillana, Hyperion (1995) za koncerty fortepianowe Medtnera (z solistą Nikolaiem Demidenką). 

Maksymiuk zawsze propagował muzykę współczesną. Jest jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. Wielokrotnie brał udział w „Warszawskiej Jesieni” (gdzie zdobył dwie statuetki Orfeusza), a w różnych krajach dokonał prawykonań około 200 współczesnych utworów. W uznaniu tych zasług The University of Strathclyde w Glasgow uhonorował go tytułem Doctor of Letters. Tytuł doktora honoris causa przyznany został także przez Uniwersytet w Białymstoku.  

Maksymiuk to również kompozytor. Tworzy muzykę symfoniczną, kompozycje kameralne, pieśni, muzykę filmową i baletową. Ostatnio napisane dzieła to między innymi oratorium Arbor vitae (2003), Lament serca na orkiestrę i sopran (2012), Dedykacja na dużą orkiestrę (2014), Wers (2014), Arbor vitae II (2018), a także muzyka do filmu „Mania”(2011) i  na dwa fortepiany i głos skomponowana na płytę „Retro”(2017).

Odznaczony między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Berłem i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, ponadto jest laureatem Nagrody im. Kamila Cypriana Norwida przyznanej za całokształt dokonań. Szczyci się także Superwiktorem i tytułem Honorowego Obywatela Miasta Białegostoku.