Daniel Barenboim - NOSPR

Daniel Barenboim urodził się w 1942 roku w Buenos Aires. Naukę gry na fortepianie rozpoczął pod kierunkiem rodziców. Na estradzie zadebiutował w wieku siedmiu lat, a w 1951 roku wystąpił w Mozarteum w Salzburgu, gdzie trzy lata później podjął studia w zakresie dyrygentury pod kierunkiem Igora Markevitcha, pianistyki w klasie Edwina Fischera i kameralistyki u Enrico Mainardiego. Swoje umiejętności dyrygenckie rozwijał też pod kierunkiem Carla Zecchiego w Accademia Musicale Chigiana. Ponadto brał udział 
w wykładach z teorii muzyki i kompozycji prowadzonych przez Nadię Boulanger w Fontainebleau.
W 1957 roku zadebiutował w Carnegie Hall, wykonując I Koncert fortepianowy S. Prokofiewa z towarzyszeniem Symphony of the Air pod batutą Leopolda Stokowskiego. Wśród jego innych debiutów z wieloma wiodącymi zespołami można wyróżnić m.in. koncerty z London Symphony Orchestra, Berliner Philharmoniker i New York Philharmonic. Jako dyrygent gościnny występował z niemal wszystkimi czołowymi orkiestrami na całym świecie.
W 1989 roku Daniel Barenboim został następcą Georga Soltiego na stanowisku dyrektora muzycznego Chicago Symphony Orchestra, a w roku 1992 otrzymał posadę dyrektora muzycznego Staatsoper Unter den Linden. W 1999 roku, wraz z palestyńsko-amerykańskim naukowcem Edwardem Saidem, założył młodzieżową orkiestrę West-Eastern Divan Orchestra, z którą dokonał m.in. nagrania IX Symfonii L. van Beethovena (2013). W roku 2016 ten sam duet zainicjował działalność Barenboim-Said Akademie w Berlinie, propagującej kształcenie muzyków pochodzenia arabskiego i izraelskiego.
Artysta ma w swoim bogatym dorobku szereg rejestracji płytowych, w których wziął udział jako dyrygent, pianista i kameralista. W zakresie wykonawstwa fortepianowego szczególną uwagę poświęca twórczości W.A. Mozarta, L. van Beethovena i kompozytorów wczesnego romantyzmu; z kolei występując w charakterze dyrygenta, skłania się bardziej ku muzyce późnego romantyzmu, zwłaszcza z uwzględnieniem dzieł J. Brahmsa i A. Brucknera. Ponadto na swoim koncie ma takie albumy, jak On My New Piano (2016) czy entuzjastycznie przyjęte przez międzynarodową krytykę nagranie zawierające oratorium Sen Gerontiusa E. Elgara (2017).
Został uhonorowany licznymi nagrodami, wyróżnieniami, medalami, odznaczeniami i tytułami, m.in. Grammy, ECHO, Buber-Rosenzweig-Medal, Wolf Prize in Arts, Ernst von Siemens Music Prize i Nagrodą Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.