Barbara Buczek - NOSPR

Barbara Buczek (Buczkówna) po ukończeniu krakowskiego Liceum Muzycznego u Marii Bilińskiej-Riegerowej studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej dwa kierunki: fortepian u Ludwika Stefańskiego oraz kompozycję u Bogusława Schaeffera. Profesora kompozycji traktowała jako swego mentora, który miał na nią znaczny wpływ. Swój podziw Buczek wyrażała w artykułach przedstawiających analizę jego warsztatu (m.in. w tekście Twórczość Bogusława Schaeffera – tendencje, idee, realizacje, 1986). Także i Schaeffer cenił swoją wychowankę, czego wyrazem była kompozycja Hommage à Barbara Buczek na dwa saksofony (1996).  

Barbara Buczek do końca życia związana była z krakowską uczelnią. Praca pedagogiczna była dla niej bardzo istotna, lecz i absorbująca, co niestety – jak sama mówiła – negatywnie wpływało na jej możliwości twórcze. W 1990 roku obroniła pracę doktorską Spotkania współczesnej twórczości muzycznej ze sztukami plastycznymi jako problem filozofii kultury na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Należała do stowarzyszenia artystycznego „Grupa Krakowska” a także międzynarodowego stowarzyszenia „Frau und Musik”. 

Barbara Buczek uznawana jest za jedną z największych indywidualności w gronie polskich kompozytorów. Prawdziwą outsiderką była także w życiu. Chroniła swoją prywatność, zupełnie nie przywiązywała wagi do spraw materialnych. Jak twierdzą ci, którzy ją znali, niemal zawsze chodziła w tych samych obszernych swetrach, a wiele spośród swoich rzeczy rozdawała. Na szczęście niemal wszystkie rękopisy jej dzieł zostały zachowane (choć wiele kompozycji nadal czeka na prawykonanie).  

Wczesna twórczość Barbary Buczek to czas poszukiwań własnego języka kompozytorskiego. Już Kwintet na saksofon, flet, róg, wiolonczelę i wibrafon (1969) dowodzi niezwykłego uwrażliwienia artystki na barwę i możliwości brzmieniowe instrumentów (m.in. podwyższanie stroju instrumentów dętych). Okres studiów wieńczy utwór Anekumena – Koncert na 89 instrumentów (1974), w którym kompozytorka tworzy oryginalny klimat za pomocą zestawianych ze sobą plam dźwiękowych. W orkiestrowym dziele Simplex (1976) Buczek zwraca się ku brzmieniu bardziej homogenicznemu (obsada to trzy szesnastogłosowe grupy instrumentów), a także ku mikrotonowości. Powstały w 1979 roku Koncert skrzypcowy (wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Nicolo Paganiniego w Rzymie) uznawany jest za summę poszukiwań harmonicznych kompozytorki. Twórczość dojrzałą (Desunion na sopran i kontrabas, 1982), cechuje operowanie wyszukanymi środkami wyrazu oraz stonowana ekspresja (zwrot ku wypowiedzi intymnej, niemal autobiograficznej).  

Badacze twórczości Barbary Buczek zwracają uwagę na niezwykłe trudności techniczne jej dzieł (napisany odręcznie imponujący rękopis Anekumeny mierzył aż metr wysokości), jednocześnie podkreślając niezwykłą wrażliwość na barwę, wyrafinowanie i doskonałe opanowanie warsztatu kompozytorskiego. Jej muzyka nie jest łatwa w odbiorze, wymaga od słuchacza intelektualnego wysiłku. Sama kompozytorka zdawała sobie z tego sprawę, określając ją mianem „autystycznej”.  

źródło: stonasto.pl