Aktualność - NOSPR

We współpracy z Dwójką – Programem 2 Polskiego Radia uruchamiamy akcję Dwójka w NOSPR, NOSPR w Dwójce. Od 19 marca codziennie o godz. 12.00 będzie można na stronie internetowej dwojka.polskieradio.pl posłuchać najlepszych zarejestrowanych koncertów Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

Posłuchaj:

godz. 12.00

Martinu Bohuslav – Le Jazz

George Gershwin – 
Amerykanin w Paryżu
Koncert fortepianowy F-dur

Wykonawcy:

Yeol Eum Son – fortepian

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Alexander Humala – dyrygent

(Katowice, NOSPR, 5.11.2017)

Opis programu:

Swój Koncert fortepianowy F-dur (1925) George Gershwin (1898–1937) skomponował zaraz po entuzjastycznie przyjętej Błękitnej rapsodii. Czując się wciąż debiutantem, chciał udowodnić sobie i innym, że sukces Rapsodii nie był przypadkowy. Zasiadł więc do pisania, stosując się do instrukcji zawartych w podręczniku form muzycznych. Samodzielnie (inaczej niż w Rapsodii) zmagał się też z wyzwaniami instrumentacji. No i wyszedł obronną ręką. Koncert nie cieszy się wprawdzie popularnością Rapsodii, ale pozostaje dziełem chętnie słuchanym. Niewiele tu tradycyjnego przetwarzania tematów; cały urok dzieła bierze się z mozaiki chwytliwych melodii (od razu poznać rękę mistrza Broadwayu) oraz szaty dźwiękowej, umiejętnie utkanej z elementów romantycznych i jazzowych.

Amerykańska kultura muzyczna nie kojarzy się z nastrojami melancholijnymi – te są dobre dla „starej” Europy. A jednak jej sztandarowy utwór, poemat symfoniczny Amerykanin w Paryżu (1928), zrodził się z tęsknoty za Nowym Jorkiem. Pisał go Gershwin podczas pobytu w Wiedniu (sic!). Ale mimo akcentów nostalgicznych (blues), dzieło ma wydźwięk optymistyczny. To wyraz upojenia życiem paryskim (są nawiązania do lekkiej muzyki Grupy Sześciu) i nowoczesnością (wśród instrumentów znalazły się… klaksony samochodowe). Członkowie Towarzystwa Muzyki Współczesnej, które utwór zamówiło, wprawdzie nie byli zachwyceni – ich codzienną strawą były partytury mniej „słodkie”. Ale co tam krytycy: publiczność woli przecież delektować się muzyką, która wlewa się w ucho jak miód.

Marcin Trzęsiok