Aktualność - NOSPR

We współpracy z Dwójką – Programem 2 Polskiego Radia uruchamiamy akcję Dwójka w NOSPR, NOSPR w Dwójce. Od 19 marca codziennie o godz. 12.00 będzie można na stronie internetowej dwojka.polskieradio.pl posłuchać najlepszych zarejestrowanych koncertów Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

Posłuchaj:

godz. 12.00

Aleksander Taniejew – Uwertura „Oresteja” op. 6

Aleksander Skriabin – 
Koncert na fortepian i orkiestrę fis-moll op. 20
III Symfonia „Boski poemat” op. 43,

Wykonawcy: 

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Alexander Humala – dyrygent

Konstantin Scherbakov – fortepian

(Katowice, Sala NOSPR, 23.01.2015)

Opis programu:

Aleksander Skriabin, jeden z największych twórców modernizmu, uważał się za kompozytora-kapłana. Więcej nawet –chciał swą sztuką zbawić świat, czyli wyzwolić ducha z ciała. Ileż legend wokół niego, ileż zbiegów okoliczności: choćby fakt, że urodził się w święta Bożego Narodzenia (1872), umarł zaś podczas Wielkanocy (1915). Znany jest głównie jako autor doskonałych utworów fortepianowych. Ale wszystkie je traktował jako przygotowania do dzieła swego życia – gigantycznego Misterium, którego nie dane mu było napisać. W perspektywie Misterium należy umieścić jego ilościowo niewielką, ale jakże doniosłą twórczość symfoniczną. II Symfonia c-moll op. 29 (1901) należy jeszcze do okresu „prób i błędów”. Ma pięć części, z których dwie pierwsze łączą się ze sobą w układzie wstęp-allegro sonatowe. Powracające tematy (na wzór Francka i Czajkowskiego) nadają Symfonii spójność. Całość przedstawia przeobrażenia duszy – od bierności, przez walkę, przez panteistyczne zjednoczenie z naturą (ptasie śpiewy, zwłaszcza w części centralnej), aż po afirmację sił twórczych. Tę samą narrację znajdziemy w III Symfonii Boskim poemacie op. 43 (1902–1904): od niemocy w artykulacji boskości tkwiącej w człowieku (przeszkodą jest wyobrażenie Boga „zewnętrznego”), przez upojenie rozkoszami natury i erotyki, po przezwyciężenie kryzysu i manifestację boskiej mocy będącej udziałem twórczego człowieka (a właściwie – nietzscheańskiego nadczłowieka). Trzecia, mimo zewnętrznych podobieństw do Drugiej (tonacja, ptasie śpiewy, symbolika), jest świadectwem niezwykle szybkiego dojrzewania Skriabina-artysty.

Marcin Trzęsiok