Aktualność - NOSPR

We współpracy z Dwójką – Programem 2 Polskiego Radia uruchamiamy akcję Dwójka w NOSPR, NOSPR w Dwójce. Od 19 marca codziennie o godz. 12.00 i 21.00 będzie można na stronie internetowej dwojka.polskieradio.pl posłuchać najlepszych zarejestrowanych koncertów Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

W piątkowe południe zabrzmi m.in. dzieło H. Berlioza – Potępienie Fausta - kantata dramatyczna w 4 częściach wg "Fausta" J.W. Goethego, pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela sztuki operowej! Wieczór natomiast spędzimy m.in. z Koncertem na altówkę i orkiestrę W. Waltona w wykonaniu znakomitego francuskiego altowiolisty oraz niezwykle melodyjną II Symfonią S. Rachmaninowa. 

Posłuchaj:

godz. 12.00

Manuel de Falla – II Suita z baletu „Trójgraniasty kapelusz” (wybór)

Peter Warlock – Capriol Suite - suita dawnych tańców na orkiestrę

Hector Berlioz – Potępienie Fausta op. 24:
Recytatyw „Vrai dieu! messieur.”
Chanson Mefistofelesa „Une puce gentille”
Aria Mefistofelesa „Voici des roses”
Ewokacja „Esprits des flammes inconstantes”
Menuet błędnych ogników
Serenada Mefistofelesa „Devant la maison”
Marsz węgierski

Wykonawcy:

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Michał Klauza – dyrygent

Adam Kruszewski – baryton

(Katowice, NOSPR, Sala im. G. Fitelberga, 25.04.2010)

***

godz. 21.00

Benjamin Britten – Cztery interludia morskie z opery „Peter Grimes”

William Walton – Koncert na altówkę i orkiestrę

Sergiusz Rachmaninow – II Symfonia

Wykonawcy:

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Mikhail Tatarnikov – dyrygent

Adrien La Marca – altówka

(Katowice, NOSPR, 15.03.2019)

"Jeszcze przed premierą Petera Grimesa (1945) Benjamin Britten (1913-1976) postanowił wyodrębnić z tkanki opery cztery interludia orkiestrowe i opublikować je pod postacią suity. Po przeniesieniu interludium Storm z połowy I aktu na koniec cyklu otrzymał dzieło dramaturgicznie skończone. Każdy z tych przerywników oddaje atmosferę konfliktu w osadzie rybackiej metaforą morza. Tak mistrzowsko skonstruowaną środkami muzycznymi, że gdy zasugerowano Brittenowi, by ze względów praktycznych rozbudował jedno z interludiów, kategorycznie odmówił: „Poczułem się jak architekt, któremu w ukończony gmach katedry kazano wbudować dodatkową kamienną belkę”.

Podobnym brakiem zrozumienia wykazał się Lionel Tertis, słynny angielski altowiolista, dla którego William Walton (1902-1983) napisał swój Koncert (1929). Rękopis odrzucony przez kapryśnego wirtuoza trafił do rąk samego Hindemitha, który dokonał prawykonania pod batutą kompozytora. Sukces utworu stał się zarzewiem przyjaźni między obydwoma twórcami, dał też do myślenia Tertisowi, który wkrótce zrewidował swój stosunek do modernistycznego stylu Waltona.

Siergiej Rachmaninow (1873-1943), sam nie wierzył w swój talent symfoniczny. Zniechęcony porażką I Symfonii, nad Drugą (1907) pracował w pocie czoła i poprawiał ją przez pół wieku, mimo doskonałego przyjęcia wersji pierwotnej. Współcześni wykonawcy słusznie do niej wracają: utwór odsłania wspaniałą inwencję melodyczną Rachmaninowa i jego mistrzostwo w operowaniu wielką formą."

Dorota Kozińska