Aktualność - NOSPR

We współpracy z Dwójką – Programem 2 Polskiego Radia uruchamiamy akcję Dwójka w NOSPR, NOSPR w Dwójce. Od 19 marca codziennie o godz. 12.00 i 21.00 będzie można na stronie internetowej dwojka.polskieradio.pl posłuchać najlepszych zarejestrowanych koncertów Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia.

W południe zapraszamy do królestwa zwierząt! Ten wspaniale różnorodny świat przedstawią nam za pomocą dźwięków Camille Saint-Saëns w swoim "Karnawale zwierząt" i Piotr Moss w kompozycji "ZOO" - suita na orkiestrę!

Wieczorem natomiast odbędziemy podróż po różnych stylach muzycznych: od modernizmu, poprzez barokowe inspiracje Krzysztofa Pendereckiego, aż po idylliczny klasycyzm. Koncert zakończy Beethovena pełna humoru i entuzjazmu IVSymfonia B-dur, napisana na Śląsku, w Głogówku, gdzie gościł Beethovena rozmiłowany w muzyce hrabia Franz von Oppersdorff.

Posłuchaj:

godz. 12.00

Camille Saint-Saëns – Karnawał zwierząt

Piotr Moss – ZOO - suita na orkiestrę 

Benjamin Britten – Wariacje i fuga na temat Purcella

Wykonawcy:

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Sławek A. Wróblewski – dyrygent

Piotr Sałajczyk– fortepian

Marcin Przybylski – narrator

Jacek Maksymiuk – fortepian

(Katowice, Sala im. G. Fitelberga, 1.06.2008)

***

godz. 21.00

Beat Furrer – Strane costellazioni na orkiestrę

Krzysztof Penderecki – Concerto grosso na 3 wiolonczelę i orkiestrę

Ludwig van Beethoven – IVSymfonia B-dur op. 60

Wykonawcy:

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia

Alexander Liebreich – dyrygent

Natalia Kurzac-Kotula – wiolonczela

Adam Krzeszowiec – wiolonczela

Łukasz Frant – wiolonczela

(Katowice, NOSPR, 11.12.2015)

Opis:

"Beat Furrer (ur. 1954), kompozytor austriacki, kontynuuje tradycje modernistyczne. Jego estetyka streszcza się w słowie „metamorfoza”. Chodzi zarówno o kwestie ideowe (nieustannym źródłem inspiracji są Metamorfozy Owidiusza), jak i techniczne metamorfozy dźwięku, szumu i ciszy. strane costelazzioni (2013) nawiązują do Święta wiosny (1913) Igora Strawińskiego. Różne perspektywy, kalejdoskop fragmentów, krzyżujące się fazy czasu i ruchu tworzą „kubistyczny” obraz rzeczywistości dynamicznej i nieuchwytnej, a jednak zorganizowanej.

Concerto grosso (2001) Krzysztofa Pendereckiego (ur. 1933) nawiązuje do tradycji barokowej, zachowując podział na „zmagające się” ze sobą grupy concertino (trzy wiolonczele) i ripieno (orkiestra). Kapryśna narracja Concerto grosso układa się naturalnie. Sześć segmentów różni charakterem, ale całość związana jest powracającymi tematami i zwieńczona przejmującym autocytatem z Credo.

Mówi się, że to nieparzyste symfonie Beethovena są tymi „wielkimi”. I rzeczywiście, po Eroice, IVSymfonia B-dur (1806) jawi się jako wytchnienie przed wyprawą na kolejny niebotyczny szczyt Piątej (choć powstawały równocześnie); czy też – słowami Schumanna – jak „smukła Greczynka między dwoma nordyckimi olbrzymami”. Ale Schumann twierdził także, że to najbardziej romantyczna z całej „dziewiątki”. Ta idylla pełna humoru i entuzjazmu napisana została na Śląsku, w Głogówku, gdzie gościł Beethovena rozmiłowany w muzyce hrabia Franz von Oppersdorff."

Marcin Trzęsiok